Wat zou het toch geweldig zijn, dat wanneer ik morgen wakker werd, het zou blijken dat de laatste 1,5 jaar een akelige droom was. Een nachtmerrie!
Dat de wereld gewoon weer was zoals we waren gewend in 2019 en daarvoor.
Een wereld zonder 1.5 meter, zonder mondkapje, zonder testen, zonder vaccinaties en QR codes.
Een wereld waarin we druk aan het werk waren, in kantoren met drukbezette bureaus en vergaderzalen vol met geïnspireerde mensen.
Bomvolle kantines waarin we de werkweek afsloten met een onbezorgde vrijdagmiddagborrel. Waarin we aan het einde van het jaar de jaarlijkse kerstborrel organiseerden en de kerstpakketten konden uitdelen, zonder 1.5 meter.
Dat we in een propvolle bus op personeelsreis gingen, zonder mondkapje. Sterke verhalen vertellen, heerlijk lachen met elkaar.
Dat we weer normaal met elkaar uit eten zouden gaan. Dicht bij elkaar, in een druk bezet restaurant. Waar eerst bij de deur geen QR codes te hoeven worden gecheckt. Naar het theater gaan, een voetbalwedstrijd, een fijn concert. Zonder eerst een negatieve test te hoeven overleggen. Want nee, in zo’n wereld geloof ik niet. Dat kan nooit de bedoeling zijn.
Maar ik houd hoop,
hoop op een betere wereld.
Waar mensen gewoon weer lief voor elkaar zijn, zonder elkaar te veroordelen.
Waar mensen elkaar respecteren, ongeacht welke keuzes men maakt.
Waar mensen weer tijd voor elkaar nemen om naar elkaar luisteren.
Waar mensen elkaar niet buiten sluiten, elkaar (medisch) discrimineren.
Want dat hoort bij een wereld uit het verleden. Laten we dat nooit vergeten. Laten we nooit weer dezelfde fouten maken. Want dan raken we elkaar kwijt.
Laten we niet in slaap vallen, maar met elkaar waken, de grenzen niet te overschrijden, ons in 2 kampen te laten verdelen.
Zodat ons helaas niets meer rest, dan dromen,
Dromen van een mooie wereld.